Open brief van Xico
Open brief van Xico
Ja ja, hij leeft nog, de Xico! En hij zet weer stappen naar een normaal leven! Maak jullie niet ongerust. Ik blijf nog even. Voor een groot deel omdat ik zo blij en verbijsterd ben door de hartelijkheid en gulheid van jullie om me zo fantastisch financieel te steunen.
Jullie weten niet hoe moeilijk het voor me is om geld te krijgen van vrienden om me door deze moeilijke periode heen te helpen. Ik jat nog liever dan dat ik mijn handjes ophoud zonder daar iets tegenover te kunnen stellen. Maar er was niets wat ik kon, ik kon alleen maar zorgen dat ik bleef overleven. Ik heb me erbij neer moeten leggen, en dat viel niet mee. Maar mijn dankbaarheid voor jullie gulle gaven is er niet minder om. Ik had geen idee dat ik nog zoveel vrienden in Nederland had die mij wilden helpen. De indruk die ik in het verleden op jullie heb gemaakt, is niks vergeleken bij de indruk die jullie nu op mij maken.Dat heeft mij geraakt en was ook een belangrijke reden om door te gaan. Een bestraling van een andere dimensie die nog veel beter was voor mijn gezondheid dan al die apparaten en die doktoren en verpleegsters: u mag hier gaan zitten, u mag u uitkleden, u bent klaar, u mag morgen weer terug komen, u mag u mag… Ik moest en ik zou!Ik kan van lucht leven als het moet, en ik heb heel zuinig geleefd van jullie geld. Dat heeft mijn leven opnieuw ruimte gegeven en perspectief. Christine zorgde ervoor dat ik elke maand een bedrag kreeg dat ik kon gebruiken en dat genoeg was om steeds de maand door te komen.
Het gaat beter met me, en ik ben natuurlijk al lang bezig met plannen te maken voor straks als alles achter de rug is. Ik moet voorzichtig zijn. Ook al wil ik nu al van alles, het zal nog wel duren tot september voor ik serieus iets kan ondernemen en een klein baantje kan zoeken, of voor mensen koken. Voorlopig blijft het bij koken voor vrienden en nieuwe en oude kookboeken uit mijn hoofd leren en recepten in mijn vingers krijgen. Maar straks…wait and see!
Zodra ik er weer echt toe in staat ben, krijgen jullie een uitnodiging om te proeven dat ik er weer helemaal ben. Nogmaals heel erg bedankt.
Xico
Gert Jan Dröge werkte een aantal jaren in paradis, zette daarna discotheek De Schakel op in het COC gevolgd door Chez Nelly wat hij met Nelly Freida opzette. Nog weer later startte hij Richter, waar hij met Jan Lenferink het opzienbarende praatprogramma RUR bedacht en produceerde om een aantal jaren later het spraakmakend Society programma Glamourland furore te maken.
Zou het een idee zijn een Chez Nelly reunie in Paradiso te organiseren?
Amerikaanse recentie
Sing Sing Records, a cool newcomer to the punk/powerpop reissue scene, has released a small-but-growing roster of lovingly produced records that began in March of this year.
Belfast’s Rudi, Hertfordshire’s Jetz and other underrated and mostly undiscovered acts have been given star vinyl treatment, with quality pressings and beautifully printed sleeves.
Sing Sing number 06 is from the Netherlands De Cylinders, a solid six piece powerpop act that, according to the label’s notes, played live alongside acts like the Pretenders and Ultravox in the late ‘70s.
The record, “I Wanna Get Married” b/w “Looking For Work,” recorded and released in 1979, was the first of three singles De Cylinders released on the CNR label. Ebullient, laced with catchy keyboards and driven vocals from singer Jolanda Markus, the record is likely to get stuck in your head with all the swelling, sweet catchiness of the best ‘70s powerpop.
Sing Sing Records
official website
Super leuk
Ingezonden mededeling
Super leuk feest , ik kan niet anders zeggen. Echt, erg goed, er waren ongeveer 140 mensen, verschrikkelijk goed om iedereen weer eens te zien. Het enige nadeel wat ik ervaren heb,en dat ligt zeker ook aan mij, is dat er zoveel bekenden waren dat er geen tijd was om een echt praatje te maken, het bleef verstoord omdat er steeds achter die persoon weer iemand anders stond te wuiven. Misschien is dat een reden om later nog eens een echt feest te geven en geen reünie.
Verder niets dan goeds over personeel van de boot, de bar liep niet te vlot, daar had nog wel iemand bij gekund maar aardig en geduldig. (volgens hen waren de feestgangers ook erg aardig en geduldig) Jammer van dat vaatje Palmbier dat een beetje de mist in ging.
En als laatste maar zeker niet als minste, wil Hans bedanken voor zijn solide inzet, als spil bij de organisatie van de ruine, het beheren van het weblog, en meer, super goed en hartstikke bedankt !!!
Misschien is het een idee om aan een nieuw feestje te denken, alleen laten we maar kijken wanneer, over een , twee, drie jaar? Voorjaar met een beetje mooi weer....
De pinguïn ( die met het blauwe haar) heeft alles gefilmd en zet de mooiste fragmenten op You Tube.
Dus toch: nog een paar feesten, dan sociëteit De Palm (misschien is de Kring te koop), Palm (wonderbaarlijke) reizen, Palm beleggingsfonds, om uiteindelijk gezamenlijk bij Flesseman op de Nieuwmarkt te eindigen.
Groeten, David
Batig saldo Palmreunie
Na verrekening van alle kosten en een (heel goedkoop) etentje bij Steve (Pier 10 achter CS) met Catharina (Karin) en David zit er nog 325 euro in de feestkas. Dat kan voor een volgend feestje worden gebruikt.
Groeten Hans
Palmmuziek
Door Pjer van Mansfelt
Het was een zeer langdurige kwestie de Oudezijds voorburgwal 252 te verbouwen tot café restaurant ‘De Palm’. Maar goed, we deden alles zelf en lopende de verbouwing moest er vaak ook weer voor aanvullende financiering worden gezorgd. Dan kan het wel even duren voor zo’n tent open is. Ook moet worden gezegd dat we meestentijds niet om half acht ochtend begonnen zoals echte bouwvakkers dat plegen te doen.
Vanaf het prilste begin van de plannen was het duidelijk dat er wel muziek gedraaid moest worden. Vlak voor de opening installeerden we een draaitafel met boxen, boven, beneden en ook in de keuken, want het eten moest muzikaal worden bereid.
Geld voor nieuw vinyl was er niet, dus de barman in charge bracht zijn eigen platen mee.
Dat was overwegend Amerikaanse pop: The Band, Little Feat, Randy Newman, Ry Cooder maar The Kinks werden ook zeer gewaardeerd en The Stones natuurlijk.
Al snel werd duidelijk dat een plaatjesdraaiende barkeeper niet werkt en een vaste bezoeker van het prille begin nam geheel vrijwillig de taak van dj op zich: Jaap Kraal had een geweldige platenverzameling en een onovertroffen smaak. Door Jaap leerden we Allen Toussaint kennen en de hele New Orleans muziek Van Dr. John via Lee Dorsey (Ride your pony) naar The Meters om uit te komen bij Lady Marmalade (Voulez-vous coucher avec moi ce soir?) van Labelle.
Er werd breed uit en grensverleggend gefuncked in De Palm. Jaap Kraal was de hipste dj in town en De Palm the hottest place to be. Toch werd het Jaap te dol: zijn studie farmacie raakte in het slop, zijn alcoholconsumptie werd bandeloos en de hang-overs regen zich aaneen. Jaap overtuigde ons van het nut van een cassetterecorder en hij leverde ons een sublieme serie compilaties waarmee de status van De Palm als most swinging hangout voor jaren was verzekerd. Hij zelf verdween achter de studieboeken.
Maar er waren er meer: van Peter Schneider, de meest onderschatte zanger met het grootste bereik in de Lage Landen, leerden we de zwarte soul met de meest authentieke emotie uit het diepe zuiden kennen: Aretha Franklin, The Staple Singers (I’ll take you there), James Carr (At the dark end of the street) en Billie Holiday natuurlijk, maar ook de zoetste stemmen van Al Green (Take me to the river), Ann Peebles (I can’t stand the rain) en Marvin, de magistrale Marvin Gaye.
Theo Lenoir, de straightste barman van Amsterdam, tapte uit een heel ander vaatje, het vaatje van de countrypop met The Byrds, Nashville Skyline Dylan, The Flying Burrito Brothers starring Gram Parsons, Dillard & Clark (The Radio song) en Paul Siebel; prachtige songs met hemelse samenzang. Theo mixte gaandeweg, als ware Donkers adept, een steeds zwaardere dosis country door de pop, om uit te komen bij Dolly Parton en Merle Haggart (Okie from Muskogee). En dat in de tijd dat de punk-craze begon te woekeren in de stad. Theo in functie werd regelmatig bedreigd, maar volhardde in zijn zendingswerk.
Ook Wally Tax (we krijgen nog 400, = van je, Wally) drukte een muzikale stempel op De Palm. Hij bracht de meest melodramatische songs van Ray Charles mee en natuurlijk de breekbare liedjes van Tim Hardin (If I were a carpenter): wat een prachtige, hartverscheurende zwijmelmuziek!
Herman Brood dronk ook menig dubbele Pisang Ambon met een vleugje jus d’orange aan de Palmbar, maar ja, in welk café kwam hij nou niet. Hij waaide met alle winden mee en bracht zijn eigen muziek naar De Palm met Nina Hagen, tientallen groupies en Hells Angels, maar soms, als hij echt even rustig was, vroeg hij om de blues, John Lee Hooker en Blind Willie Johnson (Dark is the night).
Ten slotte, als de laatste rondesong, draaiden we steevast het ultieme popliedje: Cheek to Cheek van Lowell George en Van Dyke Parks: een volwaardig einde van weer zo’n dolle zuipavond en de beste doorstart voor dansen in de disco.
Maar de tijd stond niet stil. De heersende mode viel uiteen in twee richtingen: de boze, amuzikale punk en de fantasieloze disco a la Donna Summer en Grace Jones.
Dat is geen Palmmuziek; ik ontwaakte ruw; dit was mijn feestje niet meer.
Als het er ooit van komt, van dat Palmfeest, staat de muziek vast.
Pjer.
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten